Genietende kids, huisbezoeken en nog veel meer!

Ik kan niet anders zeggen dan dat we nog steeds enorm genieten van het feit dat we dit kunnen doen. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat we ons dat een aantal keer in de week echt realiseren. Hoe bijzonder om hier zo lang te zijn met ons hele gezin.

De kinderen genieten nog steeds! Van de spelletjes, de knutsels, de dramaspelletjes, het poppenspel, zingen, de Bijbelverhalen, het sporten, het fruit, het heerlijke eten, de porridge, de individuele aandacht, het kunnen spelen, vooral veel spelen en nog veel meer! Heel gaaf om te ervaren dat dat wat we van te voren voor ogen hadden ook echt blijkt te werken .. zo mooi om te zien hoe het project gezegend wordt.

Afgelopen week is ook intensief geweest. We zijn op twee huisbezoeken geweest. Bij twee heel verschillende gezinnen met allebei hun eigen zorgen, verdriet maar ook hoop! Wat word je klein als je ziet hoe de mensen hier ‘moeten’ leven, wat ze voor hun kiezen krijgen, en dan nog zo hoopvol in het leven staan. Zo klein dat je je ’s avonds haast schuldig voelt als je lekker een broodje zit te eten. Natuurlijk hebben de mensen er hier niets aan als wij onszelf uithongeren. Maar het contrast is wel groot, heel erg groot!

Dan realiseer je je dat je de ogen hier niet voor kunt sluiten. Hier moet iets aan gebeuren. Natuurlijk is niet iedereen geroepen om naar Kenia te gaan en ik geloof ook niet dat dat de bedoeling is! Maar ik denk wel dat van iedereen verwacht wordt dat je verder kijkt dan je neus lang is, dat je omziet naar de mensen om je heen, dichtbij en ver weg, dat jij op je eigen manier, probeert een verschil te maken in een wereld die steeds meer op zichzelf gericht is en steeds minder op de ander.

Deze conclusies zorgen ook voor de nodige gesprekken met de jongens. Ook zij gaan mee naar de huisbezoeken, zien de kleine kamertjes waar mensen met hele gezinnen wonen, horen de verhalen over geen eten, zien de kinderen met alleen een ’t shirtje aan rondlopen en krijgen veel mee van alles wat hier ‘normaal’ is.  Soms vragen we ons af of we de jongens niet teveel blootstellen aan alles. Of we ze niet meer zouden moeten afschermen voor het verdriet en de ellende die hier te zien is. En tegelijkertijd geloven we ook dat het goed is om ze hierin te betrekken, gesprekjes met ze te hebben en het vooral ook niet zwaarder te maken dan het (voor hun) is. Want nadat wij op een huisbezoek geweest zijn hebben zij het niet alleen over het kleine huisje, of het weinige meubilair etc. Zij hebben het ook over de toffe bomen waar ze in konden klimmen, hoe leuk ze gespeeld hebben met de kinderen en dat ze heel graag nog eens bij deze mensen willen spelen.

Heerlijk om te zien hoe kinderen hier ook onbevangen in staan, de situatie nemen zoals die komt en er ook nog van weten te genieten.

Natuurlijk is het niet altijd even gemakkelijk voor de jongens. De taal is echt een barrière, al spreken ze steeds meer Engels en durven ze steeds meer, de manier van spelen is hier veel ruiger en harder en de spelregels worden ook niet gehanteerd…haha dat is voor 2 jongetjes uit het gestructureerde Nederland af en toe best heel lastig.  Maar ze genieten ook enorm van alles wat we hier meemaken en zien. En zoals de jongens zeggen … het is straks echt weer leuk om naar huis te gaan, maar nu nog niet! En daar zijn wij het helemaal mee eens;)

Helaas hebben Henk en Niek te kampen met een oorontsteking. Ze hebben er allebei flink last van en uiteindelijk moesten we gisteren zelfs opzoek naar een dokter. Gelukkig was die snel gevonden en konden we daar ’s middags terecht. Helaas voor ons was de apotheek naast de dokter gesloten en moesten Henk en Niek nog heel Ukunda doorcrossen met de tuk tuk opzoek naar een apotheek die nog wel open was. Na een zoektocht en een paar uur verder kwamen ze moe maar met een tas vol pillen en drankjes weer thuis. Nu bidden dat deze medicijnen snel hun werk gaan doen want het is voor beide enorm pijnlijk.

Afgelopen woensdag hadden we een hele leuke spelletjesochtend voorbereid. Maar om eerlijk te zijn … het werd een grote chaos. De kinderen hebben genoten dat dan weer wel ;) Maar iedereen deed waar hij of zij zelf zin in had, de kids bleven niet bij hun groepje, maar gingen liever nog een keer naar het spelletje waar je ook een snoepje of een stuk banaan kreeg. En op een gegeven moment was voor niemand meer helder wie met wie in een groepje zat. We hebben het losgelaten omdat we zagen hoe de kinderen er toch ook van genoten. En hebben er een gesprekje met de kids aan vast geknoopt over eerlijk zijn en delen en dat als 1 kind 2 stukken banaan pakt, een ander kind niets heeft. (Hoe begrijpelijk het ook is als je niet veel te eten hebt en de banaan zo enorm lekker vindt;)

Aankomende woensdag gaan we het daarom anders doen. Met een gesplitst programma voor de kleintjes en de grotere kinderen, met voorafgemaakte groepjes en ipv bij elk spel een leerkracht of vrijwilliger bij elk groepje een vaste groepsleiding. We zijn benieuwd;) Wij zijn er in elk geval klaar voor!

Daarnaast zijn we erg blij met de nieuwe vrijwilligers die in Kenia aangekomen zijn. Afgelopen vrijdag zijn Loes en Kristien aangekomen en vandaag zijn ze voor het eerst mee geweest naar het project. Heel fijn dat jullie er zijn en we hopen dat jullie hier een hele goede tijd zullen hebben!

Blijven jullie met ons mee bidden?

• Voor een goede voortzetting van het project
• Voor de stichting www.emyland.nl en het werk dat zij doet
• Voor Henk en Niek, dat ze zich allebei snel beter zullen voelen en geen last van hun oren meer zullen hebben
• Voor de ouders van de kinderen op school!

En danken jullie met ons mee?

• Voor het geweldige werk wat www.emyland.nl hier doet
• Voor het project en dat alles zo voorspoedig verloopt
• Voor het enthousiasme van de leerkrachten

Vind je het leuk om dagelijks een korte update te lezen over het project en een aantal foto's te zien? Like dan de fb-pagina van emyland!

Een warme groet,

Henk, Rieneke, Jesse en Niek