Nog 17 uur , 59 minuten en 12 seconden in Kenia...

Maar aan de andere kant … de kant die misschien nog wel meer trekt is dat we al twee weken afscheid aan het nemen zijn van een plek en van mensen waar we ons enorm thuis hebben gevoeld. Waar we ontzettend van hebben genoten, waar we hebben mogen delen van alles wat we hebben, waar we mochten genieten van glunderende gezichtjes en glimlachende kinderen, waar we ontroerd mochten zijn van de verhalen, waar sommige verhalen ons ook verdrietig maakten en soms zelf een tikkeltje boos. Waar we echt tussen de mensen hebben mogen leven en daar hebben we zo enorm van genoten. We voelden ons echt op onze plek,  dit is waar we van genieten, waar we goed in zijn, wat we enorm graag doen op deze manier leven, dienen, christen zijn, samen met ons heerlijke gezin en de mensen die we hier ontmoet hebben.

De jongens hebben er zin in, die zijn er klaar voor om naar huis te gaan. Voornamelijk vanwege familie en vriendjes die ze toch wel echt gemist hebben. Het even bij een vriendje spelen, naar opa en oma in Wapenveld, spelen met de neefjes en nichtjes etc… Maar wat hebben ze ook genoten en wat hebben ze het ontzettend goed gedaan… Af en toe hebben we het wel besproken, zouden jullie dit nog eens willen? En dan misschien wel langer? “Ja hoor mam maar dan wel weer naar een andere plek dan wordt het weer een ander avontuur” of “ja hoor mam maar niet te lang” bijzonder deze gesprekjes met je kinderen… we gaan zien wat God in de toekomst allemaal nog voor ons in petto heeft. We zien er naar uit!

Zoals ik al eerder schreef hebben de afgelopen twee weken enerzijds in het teken gestaan van afscheid nemen. Afscheid nemen van de kinderen, van collega’s, van bekende hier. De laatste keer naar de kerk, de laatste keer naar school, de laatste keer op pad met een van de collega’s.

Vorige week maandag en dinsdag hebben echt nog in het teken gestaan van de kinderen van het project. Een aantal kinderen in elk geval. We zijn bij een heel aantal gezinnen op bezoek geweest, hebben voedselpakketten rond gebracht, we hebben een aantal matrassen mogen uitdelen aan ouders en kinderen die op de betonnen vloer of in de modder sliepen, een ander mochten we helpen met chemicaliën voor haar bedrijfje zodat ze zeep kan maken en die kan verkopen, voor weer andere mochten we de gaten in het dak laten repareren. Bijzonder om dit te mogen doen, allemaal dankzij jullie! Maar het voelt ook heel dubbel … je wilt uitdelen van wat je hebt, maar je wil ook niet de rijke Nederlander uithangen die met zijn geld strooit. We hebben ook gemerkt dat je in al je goede bedoelingen mensen ook juist van de wal in de sloot kunt helpen. Dus hebben we alles in overleg gedaan met iemand die de mensen goed kent. Waar helpen we de mensen nu echt mee? Hoe kunnen we dit op een goede manier doen.  Er was een gezin met een dak dat lekte. Wij wilde haar graag helpen door het dak te repareren. Maar als we dat zouden doen zou haar landlord (van wie ze het huisje huurt) vinden dat ze een beter huisje heeft en dus dat ze meer huur zou moeten betalen. Dan heeft ze dus vervolgens wel een droog huis maar kan ze de huur van het huis niet meer opbrengen…. Van de wal in de sloot dus!

Ook is het lastig… er zijn zoveel gezinnen die hulp nodig hebben. Maar je kunt niet iedereen helpen die hulp nodig heeft… dus hebben we er voor gebeden en geloven we dat de mensen die op ons pad gebracht zijn de mensen zijn die we net wat extra mogen helpen. Dat dat niet zonder reden is. De andere keuze is helemaal niemand helpen omdat het oneerlijk voelt de een wel te helpen en de andere niet, maar dat is ook de oplossing niet. Lastige keuzes die je steeds moet wikken en wegen … maar een keuze maken moet je!

Daarnaast hebben we ook nog echt vakantie gehad. We zijn met de mannen op Safari geweest. 5 uur rijden heen, 7 uur rijden terug, maar wat was het geweldig! Olifanten, dik diks, zebra’s, giraffen, waterbuffels, antilope’s , gazelle’s, leeuwen, welpjes, jackhalzen, vele bijzondere vogels en zo kan ik nog wel even doorgaan. De jongens keken hun ogen uit!

De zaterdag daarna zijn we met vrienden naar het mangrove bos geweest …wauw wat was dat mooi! Zo stil, zo een rust en zo genieten met elkaar. De jongens en pappa’s hebben heerlijk gezwommen, krabben gespot, gestoeid en gek gedaan, terwijl de mamma’s heerlijk bijkletsten.

We merkten dat we heel moe waren, moe van de afgelopen weken, de inzet, de indrukken, de emoties etc. Fijn om dan deze tijd nog even met elkaar te hebben voordat we terug zouden gaan naar Nederland.

Van het weekend hebben we ook nog gebbqed bij onze buren. Onzettend fijne mensen uit Engeland die hier 2 jaar wonen en lesgeven op een priveschool hier in de buurt. En oei wat kunnen ze lekker koken, we hebben octopus (inclusief zuignapjes), baracuda en kalkoen gegeten en heerlijk zitten praten! Fijne momentjes zijn dit!

Afgelopen maandag zijn we wezen snorkelen…wat een bijzondere wereld zo onder water! Zeeschildpadden, een hele grote kreeft (ik denk wel van 1 meter) en zo veel vissen. De hele nemo film is voorbij gekomen en nog meer … en de jongens! Wauw wat gaaf om te zien hoe goed zij dit ook konden… 2 x drie kwartier dobberde ze rond op hun buik in het water (in een vrij ruige zee), af en toe een duik nemend naar het diepere water om de vissen nog beter te kunnen bekijken en steeds minder behoefte te hebben aan de veiligheid van de reddingsboei die ze tot hun beschikking hadden. Wat worden onze kleine mannetjes groot!

Natuurlijk mocht van de week het 'nachtzwemmen' ook niet ontbreken. Lees: 's avonds om half acht zwemmen als het pikkiedonker is (zoals Niek het noemt) en je het idee hebt dat het al heeeel laat is;) Wat heerlijk om te zien hoe de jongens kunnen genieten van dit soort avonturen!

En nu is het de laatste dag … we zijn de koffers aan het inpakken, de spullen die we niet mee kunnen of hoeven meenemen delen we uit en dan gaan we nog voor de laatste keer naar het strand. De plek waar we het hele avontuur ook begonnen zijn met de verjaardag van Henk. Aan de ene kant lijkt het gisteren en aan de andere kant lijkt het zo lang geleden!

Vannacht om 1.00 uur zullen we hier vertrekken. En om 17.25 uur hopen we te landen. Ons vluchtnummer is TK1953 (voor degene die het leuk vinden om het via internet te volgen).

Wat een tijd, geen woorden voor, alleen maar dankbaarheid!

Een laatste warme groet uit Kenia van ons viertjes,

Henk, Rieneke, Jesse en Niek!